Dankbaarheid....

11jaar geleden nam ik een taaie beslissing, de grootste als het om Selfempowerment gaat. Hoogzwanger van onze eerste dochter en met een  verzwakte man die net uit het ziekenhuis kwam, kwam daar het besef. De inzichten, realisatie hoezeer er al meer dan 30jr een omgekeerde leefwijze had plaatsgevonden. En daar ontstond het grootste transformatie proces in mij, rond mij en dwars door alle lagen heen. Ik heb afscheid genomen van mijn moeder, haar bedankt voor alles wat ze voor mij gedaan had, maar het tijd was elkaar los te laten, ik niet langer haar wilde dragen, ik nam verantwoordelijk voor mijn eigen stukken en ieder moment kon mijn volgende fase echt beginnen. Makkelijk was het niet om alles zelf te mogen ontdekken in het nieuwbakken moederschap, en ohja, er was ook geen schoonmoeder om bij "af te kijken" of te raadplegen, en zo werd ik moeder en "wees" ineen. Transformatie gaat gepaard met rouwe pijn maar ook groei. Ik ben zo dankbaar voor vooral mezelf dat ik niet langer haar stukken draag (ik maak me geen illusie dr is nog genoeg voorouderlijk werk te doen) maar dat gene wat voor dat moment nodig was, is geweest. Fantastisch hoe mijn kinderen mijn pijnstukken spiegelen, vandaag vier in MIJN moederschap en die gaat gepaard met een lach, dankbaarheid en een traan, want de weg was bumby... maar hey, I fucking did it💪🏻, still going strong, en soft. All by myself met een dikke shout out naar mijn man, die nooit opgaf en mij mede de beste moeder maakte die ik had willen zijn, met zoveel liefde voor mijn kroost, die mij heerlijk mij mijn fouten laat maken, mij door het stof laten gaat en mij buikpijn van het lachen geven... Fuck it, moeder zijn is de tofste, taaiste maar meest geweldige rol die je als vrouw op je kan nemen.... Net als mijn moeder, liefde en dankbaarheid voor haar. 🤍🙏🏻

HULDE aan alle moeders!
Ze doen ook maar wat.